Sobota, 29 Listopada

Księga Daniela 7,15-27.

Ja, Daniel, popadłem z tego powodu w niepokój ducha, a widzenia powstałe w mojej głowie przeraziły mnie.
Przybliżyłem się do jednego ze stojących i zapytałem o właściwe znaczenie tego wszystkiego. On zaś odpowiedział i wyjaśnił znaczenie rzeczy.
Te wielkie bestie w liczbie czterech – to czterej królowie, którzy powstaną z ziemi.
Królestwo jednak otrzymają święci Najwyższego, i będą posiadać królestwo na zawsze i na wieki wieków.
Potem chciałem się upewnić co do czwartej bestii, odmiennej od pozostałych i nader strasznej, która miała zęby z żelaza i miedziane pazury, a pożerała, kruszyła i deptała nogami resztę;
oraz co do dziesięciu rogów na jej głowie, i co do innego, przed którym, gdy wyrósł, upadły trzy tamte. Róg ten miał oczy i usta, wypowiadające wielkie rzeczy, i wydawał się większy od swoich towarzyszy.
Patrzyłem, a róg ten rozpoczął wojnę ze świętymi, i zwyciężał ich,
aż przybył Przedwieczny i sąd zasiadł, a władzę dano świętym Najwyższego, i aż nadszedł czas, by święci otrzymali królestwo.
Powiedział tak: Czwarta bestia – to czwarte królestwo, które będzie na ziemi, różne od wszystkich królestw; pochłonie ono całą ziemię, podepce ją i na proch zetrze.
Dziesięć zaś rogów – z tego królestwa powstanie dziesięciu królów, po nich zaś inny powstanie, różny od poprzednich, i obali trzech królów.
Będzie wypowiadał słowa przeciw Najwyższemu i gnębił świętych Najwyższego, postanowi zmienić czasy i Prawo, a święci będą wydani w jego ręce aż do czasu, czasów i połowy czasu.
Wtedy odbędzie się sąd i odbiorą mu władzę, by go zniszczyć i zniweczyć doszczętnie.
A panowanie i władzę, i wielkość królestw pod całym niebem otrzyma lud święty Najwyższego. Królestwo Jego będzie wiecznym królestwem; będą Mu służyły wszystkie moce i będą Mu uległe.

Księga Daniela 3,82.83.84.85.86.87.

Błogosławcie Pana, synowie ludzcy,
błogosław Pana, Izraelu.
Błogosławcie Pana, kapłani Pańscy,
błogosławcie Pana, słudzy Pańscy.

Błogosławcie Pana, duchy i dusze sprawiedliwych,
błogosławcie Pana, święci i pokornego serca.
Błogosławcie Pana,
chwalcie Go i wywyższajcie na wieki.

Ewangelia wg św. Łukasza 21,34-36.

Jezus powiedział do swoich uczniów: «Uważajcie na siebie, aby wasze serca nie były ociężałe wskutek obżarstwa, pijaństwa i trosk doczesnych, żeby ten dzień nie przypadł na was znienacka
jak potrzask. Przyjdzie on bowiem na wszystkich, którzy mieszkają na całej ziemi.
Czuwajcie więc i módlcie się w każdym czasie, abyście mogli uniknąć tego wszystkiego, co ma nastąpić, i stanąć przed Synem Człowieczym».

Św. Jan Maria Vianney

Jakie korzyści płyną z modlitwy, że powinniśmy modlić się tak często? Oto one, bracia moi. Modlitwa sprawia, że nasze krzyże są lżejsze, łagodzi nasze cierpienia i sprawia, że jesteśmy mniej przywiązani do życia, przyciąga do nas miłosierne spojrzenie Boga, wzmacnia naszą duszę przeciwko grzechowi, sprawia, że pragniemy pokuty i praktykujemy ją z radością, pozwala nam poczuć i zrozumieć, jak bardzo grzech obraża dobrego Boga. Powiedzmy lepiej, bracia, poprzez modlitwę podobamy się Bogu, wzbogacamy nasze dusze i zapewniamy sobie życie wieczne. Powiedzcie mi, bracia, czy potrzeba czegoś więcej, aby nasze życie było nieustanną modlitwą poprzez nasze zjednoczenie z Bogiem?
Kiedy kogoś kochamy, czy musimy go widzieć, aby o nim myśleć? Nie, oczywiście. Podobnie, bracia, jeśli kochamy dobrego Boga, modlitwa będzie dla nas tak naturalna, jak oddychanie. Jednakże, bracia, powiem wam, że aby modlić się w sposób, który przyniesie nam wszystkie te dobra, nie wystarczy poświęcić na to chwilę przelotnie, to znaczy w pośpiechu. Dobry Bóg chce, abyśmy poświęcali na to odpowiednią ilość czasu, abyśmy mieli przynajmniej czas poprosić Go o łaski, których potrzebujemy, podziękować Mu za Jego dobrodziejstwa i ubolewać nad naszymi przeszłymi grzechami, prosząc Go o przebaczenie.
Ale, powiecie mi, jak możemy modlić się nieustannie? Bracia moi, nic prostszego: wystarczy od czasu do czasu zajmować się Bogiem podczas naszej pracy; raz dokonując aktu miłości, aby okazać Mu, że Go kochamy, ponieważ jest dobry i godny miłości; innym razem dokonując aktu pokory, uznając się za niegodnych łask, którymi nieustannie nas obdarza; czasami aktem ufności, że chociaż jesteśmy nędzni, wiemy, że On nas kocha i chce uczynić nas szczęśliwymi. Zobaczcie, bracia, jak łatwo jest dzięki temu modlić się nieustannie.